In sneltreinvaart werd ik klaargestoomd om met de jongens naar huis te mogen: elke 3 uren voeden, badjes, andersoortig verzorging, schema's en elke dag andere verpleegkundigen en verloskundigen die allemaal hun eigen ideeen hadden en hun eigen meningen. Of ik me daar wel even aan wilde houden ja?!
In 5 dagen een heel nieuw beroep leren is ondoenlijk heb ik gemerkt. In 5 dagen van moe via vermoeider naar oververmoeid gaan is heel goed mogelijk: Maandag 1 oktober kon ik best kindjes in bad stoppen. Borstvoeden, aftoppen met flesvoeding en daarna nog kolven kon ik ook (elke 3 uur), mijn Frans werd daarentegen steeds slechter, mijn tolerantiegrens lager en de tranen zaten elke dag een stukje hoger.
Ik wilde maar 1 ding: naar huis, naar de papa van mijn kindjes en SAMEN zijn! Want dat kon niet met een boerderij op 1,5 uur afstand; waar ik me eenzaam voelde omdat ik alles alleen moest doen, was Guido ook een ssort van eenzaam omdat hij niet bij zijn kindjes kon zijn. Gelukkig had hij wel hulp van onze superstagiaire Elisah. Dankzij haar kon hij rustig 2x een middag weg om mij in het ziekenhuis te bezoeken.Maar 1 oktober was het dus zover: ik mocht naar huis! Wat bijzonder om wéér het stuk ziekenhuis-boerderij te rijden. Hoe vaak hadden we dit traject al niet gereden met zijn tweetjes? De onderzoeken, de echo's; ritten vol vragen, ontroering, plannen, blijdschap, gekkigheid, stilte...... En nu met het 'eindresultaat': we rijden van het ziekenhuis naar de boerderij met twee maxi-cosi's op de achterbank, met daarin onze twee jongens.
De rest van ons leven kan beginnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten